Imam Ebul-Feradž El-Dževzi, rahimehullah, spominje sljedeće:
“Najveći vid kažnjavanja jeste da kažnjeni ne osjeća kaznu! A još gore od toga jeste da se pojavi radost u onome s čime se kažnjava, poput toga da se raduje haram imetku, i kada bude omogućen da čini grijehe. Onaj u koga je ovakvo stanje taj neće postići (istinsku) pokornost.
Doista, ja sam promatrao stanja učenjaka i zahida (asketa), te sam uvidio kako se oni nalaze u kaznama koje i ne osjećaju, a većina tih kazni su rezultat njihove čežnje za postizanjem vođstva.
Pa tako, od njih ima onih koji se srde kada im se njihove greške odbace, i vaizi koji glume u svojim vazovima, i onih ‘zahida’ koji se pretvaraju a ustvarnosti su munafici ili glumci.
Prva od kazni im je ta što se okreću od istine zbog obuzetosti s ljudima. A od skrivenih kazni koje ih pogađaju jeste i oduzimanje slasti prilikom činjenja dove i ostalih ibadeta.”
Iz knjige: “Sajdul-hatir”, 38. str.
Prevod: Menhedž
