Kakav je propis nošenja zlatnog prstena za muškarce?

Pitanje: Kakav je propis nošenja zlatnog prstena za muškarce?

Odgovor: Zlatni prsten je zabranjen muškarcima po stavu većine islamskih učenjaka. U dva sahiha se prenosi od Ebu Hurejre, radijellahu anhu, da je Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, zabranio zlatni prsten.

Imam Muslim bilježi od Ibn Abbasa da je Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, vidio zlatan prsten na ruci nekog čovjeka pa ga je istrgnuo i bacio a potom rekao: „Neko od vas srlja džehenemskoj žeravici i stavlja je na svoju ruku.“ Nakon što je otišao Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, neko reče tom čovjeku: „Uzmi svoj prsten i okoristi se njime“ (tj. na drugi način time što ćeš ga prodati i tome slično, op.prev.), a on odgovori: „Vallahi neću ga uzeti nikada nakon što ga je bacio Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem.“

Ukoliko čovjek stavi zlatni prsten povodom prosidbe onda je grijeh još veći jer se time objedinjuju dva velika grijeha:

• Kršenje jasne i vjerodostojne zabrane da čovjek nosi zlato i njime se kiti.
• Poistovjećivanje sa kršćanima. A spoljašnje poistovjećivanje sa njima povlači za sobom nutarnju ljubav prema njima, što je veliki belaj i opaka bolest.

Imam Ahmed bilježi od Ibn Omera, da je Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: „Ko oponaša jedan narod on pripada njima.“

Do mene je doprlo da neke neznalice stavljaju prsten kako bi se sačuvali uroka ili iz ubjeđenja da on objedinjuje supružnike i čuva ih od zavidnika. To predstavlja džehl – neznanje u pogledu vjere i tevhida Gospodara svih svjetova. Kaže Uzvišeni:

وَإِن يَمْسَسْكَ اللّهُ بِضُرٍّ فَلاَ كَاشِفَ لَهُ إِلاَّ هُوَ وَإِن يُرِدْكَ بِخَيْرٍ فَلاَ رَآدَّ لِفَضْلِهِ يُصَيبُ بِهِ مَن يَشَاء مِنْ عِبَادِهِ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ

„Ako ti Allah kakvu nevolju da, niko je osim Njega ne može otkloniti, a ako ti htjedne dobro, pa – niko ne može blagodat Njegovu spriječiti; On njome nagrađuje onoga koga hoće od robova Svojih; On je oprostitelj grijeha, Milostivi.“ (Junus, 107)

I kaže Uzvišeni:

قُلْ أَفَرَأَيْتُم مَّا تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ إِنْ أَرَادَنِيَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ كَاشِفَاتُ ضُرِّهِ أَوْ أَرَادَنِي بِرَحْمَةٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِكَاتُ رَحْمَتِهِ قُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ عَلَيْهِ يَتَوَكَّلُ الْمُتَوَكِّلُونَ

„Reci: ‘Mislite li vi, da li bi oni koje vi, pored Allaha, molite mogli otkloniti štetu, ako Allah hoće da mi je učini, ili, da li bi mogli zadržati milost Njegovu ako On hoće da mi je podari’? Reci: ‘Meni je dovoljan Allah, oni koji oslonac traže na Njega se oslanjaju’.“ (Zumer, 38)

Onaj ko nešto učini sebebom pribavljanja koristi ili otklanjanja štete, bez da na to ukazuje šerijatski ili kosmički dokaz, učinio je širk Allahu. A taj širk može biti veliki, a može biti i mali shodno cilju njegova počinioca. Da nas Allah sačuva od toga.