Definicija zakletve
Zakletva (el-jeminu) je zaklinjanje Allahovim imenima ili Njegovim atributima, poput: „Tako mi Allaha, učiniću to i to!” ili “Tako mi Onog u čijoj je ruci moj život!” ili “Tako mi Onog koji okreće srca!”
Čime je dozvoljeno zaklinjati, a čime nije?
Dozvoljeno se zaklinjati imenima Uzvišenog Allaha, jer se Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, zaklinjao riječima: Vallahil-lezi la ilahe gajruhu! (Tako mi Allaha, mimo Koga nema drugog boga!) Vellezi nefsu Muhammedin bi jedihi! (Tako mi Onog u čijoj je ruci Muhammedov život (duša)!)
U vjerodostojnoj predaji se navodi da se i Džibril, a.s., zakleo Allahovom svemoći: Ve izzetike, la jesme'u biha ehadun illa dehaleha! (Tako mi Tvoje svemoći, niko neće za njega čuti, a da u njega neće ući!)[1]
S druge strane, zaklinjati se bilo čim ili kim drugim mimo Allahovih imena i atributa nije dozvoljeno, makar se radilo o nečemu ili nekome ko je dostojan veličanja i slave, recimo Kabom – Allah je sačuvao! – ili Vjerovjesnikom, sallallahu alejhi ve sellem, ili ne bilo dostojno veličanja. Ovo zato što je Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao:
“Ko hoće da se zakune, neka se zakune Allahom! U suprotnom neka šuti!” (Muttefekun alejhi)
“Ne zaklinjite se ničim drugim, osim Allahom, i ne zaklinjite se, osim ako istinu govorite!” (Ebu Davud i Nesai)
“Ko se zakune nečim (ili nekim) drugim mimo Allaha, pripisao je Allahu druga.”[2]
“Ko se zakune nečim (ili nekim) drugim mimo Allaha, porekao je Allaha!”[3]
Autor: Ebu Bekr el-Džezairi
Iz knjige „Put pravog muslimana 2. tom“
[1] Citirani tekst je dio hadisa koji bilježi Tirmizi i ocjenjuje ga vjerodostojnim, a koji počinje: Huffetil-džennetu bil-mekarihi ven-naru biš-šehevat…
[2] Predaju bilježi Ahmed.
[3] Predaju navode Ebu Davud i Hakim.
