Pitanje: Koja je akida selefa u pogledu ostavljanja djela udova?
Odgovor:
Onaj ko u potpunosti ostavi djela, tj. djela udova, on je nevjernik po konsenzusu muslimana i neće mu koristiti njegov govor i njegovo vjerovanje, jer oni nisu ispravni bez djela udova.
Detaljno pojašnjenje ove mesele1 ćeš naći u djelima; Eš – Šeria’ od imama Adžurrija, El Ibane od Ibn Bette, Kitabul-iman od šejhul islama Ibn Tejmije i na početku prvog toma djela Fethul-Bari od hafiza Ibn Redžeba.
Iz ovog stava ne proizilazi tekfir počinioca velikih grijeha, kako to tvrde murdžije, jer se selefi slažu da od djela udova ima onih koja su rukn imana i čijim ostavljanjem čovjek biva nevjernik, a ima i djela koja su vadžib i čijim ostavljanjem čovjek ne biva nevjernik.
U djelu Fethul-Bari od Ibn Redžeba se navodi predaja od Sufjana ibn Ujejne da je rekao: „Murdžije su nazvale ostavljanje farzova grijehom koji je na stepenu činjenja harama. Ali ovo dvoje nije isto, zato što je namjerno činjenje harama, bez njegovog ohalaljivanja (dozvoljavanja) – grijeh, a ostavljanje farzova je nevjerstvo, osim da čovjek ima opravdanje ili ne bude znao. Objašnjenje ovoga se nalazi u kazivanju Adema, alejhi selam, i Iblisa, kao i učenjaka jevreja koji su potvrdili poslanstvo Muhammeda, alejhi selam, njihovim jezicima, ali nisu radili po njegovom Šerijatu.“
Harb prenosi od Ishaka da je rekao: „Murdžije su pretjerale, čak su neki od njih rekli: ‘Ko ostavi pet propisanih namaza, post mjeseca ramazana, hadž i druge farzove, ali pritom ne negira ništa od toga – mi takvog ne proglašavamo nevjernikom sve dok potvrđuje propisanost tih farzova i njegovo stanje prepuštamo Allahu.’ Nema sumnje da su ovakvi murdžije.“
Od neosnovanih tvrdnja murdžija jeste da niko neće postati nevjernik činjenjem nekog djela (tj. bilo kog harama) sve dok to ne ohalali (dozvoli), ili porekne, ili se inati istini, mrzi je i oholi da je prihvati.
To je govor gulata (fanatika) od (sekte) džehmija koji je oprečan Kur'anu, sunnetu, i konsenzusu, jer je onaj ko opsuje Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, postao nevjernik po konsenzusu bez uslovljavanja mržnje ili istihlala (ohalajivanja)2.
Isto tako učenjaci su složni u pogledu kufra onoga ko se ismijava vjerom bez da njegov postupak vežu za njegovo ubjeđenje. Samim ismijavanjem postaje nevjernik pa makar se šalio i zabavljao. Kaže Uzvišeni:
وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلْعَبُ قُلْ أَبِاللَّهِ وَآيَاتِهِ وَرَسُولِهِ كُنْتُمْ تَسْتَهْزِئُون لا تعتذروا قد كفرتم بعد إيمانكمَ
„Ako ih zapitaš, oni će sigurno reći: ‘Mi smo samo razgovarali i zabavljali se.’ Reci: ‘Zar se niste Allahu, ajetima i znakovima Njegovim, i Poslaniku Njegovom rugali?'“ (Tevba, 65)
Pa su sebeb njihova nevjerstva bile riječi koje su izgovorili.
Takođe učenjaci su složni u pogledu nevjerstva vladara koji zamijeni Allahov šerijat i postavi laičke zakone umjesto Allahova suda i suda Njegova Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem. Kaže Ibn Kesir, rahimehullah, u svom djelu El Bidaje ven – nihaje, govoreći o biografiji Džingis-Kana: „Ko ostavi Šerijat objavljen Muhammedu ibn Abdullahu, sallallahu alejhi ve sellem, pečatu svih vjerovjesnika, a zatim bude sudio po nekom od derogiranih Šerijata – postaje nevjernik. Pa šta tek reći za onoga koji sudi po Jasiku (zakonu koji je izmislio Džingis-Kan) i daje mu prednost nad Poslanikovim Šerijatom?! Ko bude to uradio, postaje nevjernik po konsenzusu muslimana.“
A što se tiče predaje Ibn Abbasa da je o riječima Uzvišenog:
وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولَئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ
„A oni što ne sude prema onome što je Allah objavio, oni su pravi nevjernici.“ (Maide, 44)
rekao: „To je kufr dune kufr“ (tj. mali kufr koji ne izvodi iz vjere), predaja nije vjerodostojna. Nju bilježi Hakim u svom Mustedreku putem Hišama ibn Hudžejra, on od Tavusa a on od Ibn Abbasa. Hišam ibn Hudžejr je slab ravija kako to navodi Jahja ibn Mein, Ahmed ibn Hanbel, Ukajli i drugi učenjaci. Sufjan ibn Ujejne o njemu kaže: „Nismo uzimali predaje od Hišama ibn Hudžejra koje nismo nalazili kod drugih.“
Ono što je vjerodostojno od Ibn Abbasa jeste da je rekao: „To je kufr (nevjerstvo).“ Predaju bilježi Abdur – Rezzak u svom tefsiru putem Abdullaha ibn Tavusa, on od njegovog oca a on od Ibn Abbasa. Sened predaje je vjerodostojan.
To je ono što se isto tako prenosi od velikih ashaba i ne znam da je iko od drugih ashaba bio oprečan njima u tome.
Oni koji sude laičkim zakonima, džahilijetskim sistemima, šerijatom koji je oprečan Allahovom šerijatu:
- Oni su nevjernici zbog ostavljanja suđenja po Allahovom šerijatu
- Nevjernici zbog mijenjanja Allahova šerijata (za laičke propis)
- I nevjernici zbog suđenja tim džahilijetskim zakonikom.
Kaže šejhul islam Ibn Tejmije u trećem tomu svojih fetvi: „Kada čovjek ohalali nešto što je po koncenzusu haram, ili oharami (učini/smatra zabranjenim) nešto što je po konsenzusu halal, ili promjeni šerijat oko kojeg postoji konsenzus, postaje nevjernik i otpadnik po slaganju svih islamskih pravnika.“
A što se tiče opravdavanja ovih zakonodavaca činjenicom da oni izgovaraju šehadet da nema drugog boga osim Allaha i da je Muhammed, sallallahu alejhi ve sellem, Njegov Poslanik, kažemo:
- I munafici koji će biti u zadnjem katu Džehennema izgovaraju šehadet, klanjaju i poste, ali im to neće koristiti.
- Oni koji su rekli: „Nismo vidjeli da iko poput naših karija (učača Kur'ana) ima veće stomake, lažljivije jezike i da se više od njih plaši prilikom susreta sa neprijateljem“, ciljajući time na Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, i ashabe, te je povodom njih objavljen Kura'an koji je pojasnio njihovo nevjerstvo, i oni su izgovarali šehadet, klanjali, postili i borili se.
- Oni koji tavafe oko grobova, njima se zavjetuju i njima kolju, takođe izgovaraju šehadet.
- Rafidije, dvanaestoimamci takođe izgovaraju šehadet.
- Sihirbazi, vračari i gatari takođe izgovaraju šehadet.
- Benu Ubejde el kaddah su izgovarali šehadet, klanjali i gradili džamije, pored toga ummet je bio složan oko njihova nevjerstva i otpadništva od islama.
Ova stvar je pozanata i početnicima od studenata a kamoli učenjacima. Stoga opravdavanje ovih zakonodavaca koji mijenjaju Allahov šerijat, da se oni ne trebaju tekfiriti zato što izgovaraju šehadet, predstavlja samo obmanu i prikrivanje istine, kao i saučesništvo u produženju širka na Zemlji i uspostavljanja ljudskog suda umjesto Allahova šerijata.
Drugi ih, pak, opravdavaju riječima da oni ne daju prednost drugom zakonu nad Šerijatom i vjeruju da je takav zakon batil (neispravan). Ovakvo opravdanje nije ništa na vagi Šerijata niti pak utiče na promjenu propisa, jer onaj ko obožava kipa je mušrik i otpadnik od vjere pa makar govorio: „Ja vjerujem da je širk batil.“
Autor: šejh muhaddis Sulejman el-Ulvan
Iz djela: Medžlis el ilmijje
Bilješke:
1 Mesela – pitanje ili slučaj vezan za vjeru, a koji se razmatra u okviru neke od islamskih nauka (na pr. akide – nauke o islamskom vjerovanju, ili fikha – islamskog prava, itd.).
2 Tj. samim psovanjem Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, postao je nevjernik bez obzira da li ohalalio psovku ili ne, bez obzira mrzio Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, ili ne. To je akida selefa, dok murdžije kažu postaće nevjernik ako ohalali psovku, u suprotnom ne. Op.prev.
